Bu bloğu çocuk uyku sorunları üzerine yazmak için açtım ama ara sıra da olsa farklı paylaşımlarda da bulunmak istiyorum.
Bugün, aynı şirkette çalıştığım ortopetik engelli bir arkadaşımızın basketbol maçına gittik ailecek. Önderliğini yaptığım gönüllü grubunun da katılımıyla çoluklu çocuklu 50 kişiydik. Müthiş bir atmosferdi. Daha önce hiç engelliler basket maçı seyretmemiştim.
Hayatın ne kadar değerli olduğunu, eften püften ne kadar anlamsız şeylere kafayı takdığımızı, umut ve azmin elinden hiç birşeyin kurtulamayacağını görmek ve hissetmek müthiş bir deneyimdi.
En mutlu olduğum şey de dört yaşındaki oğlumun hiçbir şekilde sahadaki çeşitliliği yadırgamamış ve çok doğal karşılamış olmasıydı. Eve geldiğimizde halen 'Anadolu, Anadolu' diye tezahürat yapıyordu. Benimse içimde halen isimlendiremediğim tuhaf, değişik bir duygu vardı.
Düşünüyorum ama karar vermiyorum. Bugün o sahada oynayan arkadaşlar şansızlar mı yoksa şanlılar mı? Daha çok şanslı oldukları yönünde görüşüm. En azında ülkemizdeki büyük bir orandaki engelli çocuk, genç gibi toplum hayatından soyutlaştırılmadan hayatlarında zevk aldıkları şeyi yaparak yaşıyorlar. Ya evden çıkarılmayan ve hatta engelli olduğu için varlığından bile utanılan çocuklar? Ya onlar? Onlara da bir gün şans gülecek mi dersiniz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder